بررسی میزان توافق مصاحبه بالینی با آزمون mmpi در تشخیص اختلالات روانی

مقدمه: یکی از موضوعات مهم در اندازه گیری روانشناختی، یافتن ابزارهای مستقل و دارای نتایج یکسان برای ارزیابی یک ساختار است. به دست آوردن همگرائی میان ابزارهای مجزا دشوار می باشد، لذا پژوهش های اندکی همگرایی این روشها را با یکدیگر مورد بررسی قرارداده اند و توافق تشخیصی ضعیفی بین این ابزارها گزارش کرده اند. هدف این مطالعه بررسی میزان توافق دو روش مصاحبه بالینی مطابق dsm-1v- tr با آزمون mmpi در تشخیص اختلالات روانی (مرحله فعال بیماری) می باشد، تا به چگونگی روایی آزمون mmpi فرم کوتاه با تشخیص بالینی مسجل شده مورد بررسی قرار گیرد. روش: بیماران بستری و سرپائی مراجعه کننده به بیمارستان رازی تبریز که بصورت تصادفی انتخاب شده بودند طی دو مرحله به کمک مصاحبه بالینی و آزمون mmpi (فرم کوتاه) مورد ارزیابی قرارگرفتند. اطلاعات کسب شده در فرم های جداگانه ثبت گردید بگونه ای که روانپزشک مصاحبه کننده و روانشناس آزمونگر اطلاعی از نتایج تشخیص یکدیگر نداشتند. سپس شاخص های عملکرد تشخیصی mmpi، ضریب کاپا، عدد p و قدرت تشخیصی مثبت و منفی، برای تعیین میزان توافق روش های یاد شده محاسبه گردید. یافته ها: توافق مصاحبه و آزمون mmpi در تشخیص اختلالات تفکر در حدود 35/0، میزان توافق این ابزار برای اختلال خلقی (یک قطبی 4/0 و دو قطبی 2/0) و برای اختلال شخصیت 6/0 می باشد. نتیجه گیری: پایائی بین نتایج مصاحبه بالینی و آزمون mmpi (فرم کوتاه) در تشخیص بیماری روانی در اختلالات مورد پژوهش در حد قابل قبول نبوده و این آزمون عمدتاً برای رد اختلالات مزبور کمک کننده است. لذا این امر بازنگری مفاهیم و فرآیند تشخیص گذاری در این ابزارهای تشخیصی را ایجاب می کند.